#1 Nowe znajomości

                  Nadszedł kolejny dzień w Beacon Hills. Najmłodszy brat leniwie przewracał się z boku na bok. Pomału zaczął budzić się ze snu. Kochał spać dniami i nocami. Mógłby zostać w łóżku przez całe życie, ale dziś był ważny dzień. Rozpoczęcie roku szkolnego. Spojrzał zaspanymi oczami na zegar, który wisiał na ścianie. Idealna pora, aby wstać. Przeciągnął się jak kot, zrobił parę solidnych pompek i ruszył do toalety. Umycie się zajęło mu kilka minut. Teraz była najgorsza chwila, musiał ubrać się w garnitur. Tak naprawdę eleganckie ubranie należało do jego ojca, ale zrobił chłopakowi na złość i kupił mniejszy. Obecnie był zmuszony by go ubrać. Zawsze nie cierpiał wkładać na siebie tego typu rzeczy. Cóż, nie miał innego wyboru. Przeglądnął się w lustrze i stwierdził:
- Kurde, wyglądam jak debil.
Dokładniej miał na sobie błękitną koszulę, przez którą prześwitywały jego mięśnie, czarną bawełnianą marynarkę i spodnie. Lakierki taty niestety były za duże z czego się ucieszył. Więc ubrał swoje wygodne conversy. Każdy mógł śmiało stwierdzić, że jest prawdziwym dżentelmenem. W rzeczywistości taki nie był. Wyróżniał się od innych. Dopiero wkraczał do liceum, a zachowywał się jak dorosły. W poprzedniej szkole prywatnej uważany był za bandytę. Po sytuacji, gdy zmasakrował auto własnego trenera wyrzucili go od razu. Wciąż był kłopotliwym dzieckiem, który stawał się mężczyzną. A gdy chłopak staje się mężczyzną mądrzeje. On tego rozumu za bardzo nie miał i z czasem może przybędzie go więcej. Jak wiadomo, każdy jest inny. Posiadał w sobie coś, co dziewczyny uwielbiały. Bez wyjątku. Każda uważała, że jest przystojny. Dlaczego? Na jego głowie panował nieład brązowych włosów, które odstawały tu i ówdzie. Może to im się podobało w młodym czarodzieju? Miał delikatne rysy twarzy, gładką cerę bez skażeń, czarujące błękitne oczy, zadziorny nos i pełne usta. A jednak było się w czym zakochać. Przez swoje plusy nie było przeszkód, że zdobędzie przynętę w nowej szkole. Przynętę?! Nie traktował dobrze kobiet, a co dopiero nie brał związków na poważnie. Podsumowując stał się atrakcyjnym chłopakiem.
               Teraz przyszedł czas, aby wyjść. Na dole spotkał swojego brata. Gdyby się tak przyjrzeć to całe połączenie kuchni, jadalni i salonu było doskonałym pomysłem architekta, który zaprojektował ten dom. Ogromny wypoczynek wykonany z białej skóry oraz kino domowe - robiły wrażenie. Dalej na otwartej przestrzeni bliżej kuchni stał dębowy stół przemalowany na biało. A przy nim krzesła do kompletu, gdzie na jednym z nich siedział Stiles. Pożerał resztki pancakes'ów ze wczoraj. Wracając do wystroju wnętrza. Kuchnia chwaliła się kompozycją mebli i półek ułożonych inaczej niż w tradycyjnej amerykańskiej kuchni. Ściany wyglądały zwyczajnie, ponieważ były białe, ale nadawały charakteru wszystkim pomieszczeniom. O, tak. Takiego drugiego najnowocześniejszego domu nie było w tych okolicach.
- Co ty tak samotnie siedzisz? - spytał z zaciekawieniem Liam.
- Trudno powiedzieć.. Specjalnie wstałem wcześnie rano, aby Faith wyrobiła się na akademię.. ale nie ma jej w swoim pokoju i w całym domu. - objaśnił podenerwowany Stiles.
- A może wyszła pobiegać? - zadał kolejne pytanie z pewnością.
- Tak, wyszła. Wczoraj. - mruknął.
- Ale jak to wczoraj? - zdziwił się powagą sytuacji - Chyba ci się coś pomieszało. - dodał.
- Mówię prawdę, Liam! - wyskoczył oburzony 19-latek.
- Dobra, mam pewien pomysł. Znajdźmy ją za pomocą zaklęcia lokalizacji. Przyniosę mapę i przedmiot, który do niej należy. Może znajdziemy ją dosyć szybko.. - powiedział z wątpliwością młodzieniec.
- No, no. Tylko musimy się pośpieszyć, bo inaczej spóźnimy się pierwszego dnia do szkoły.
Wiesz, co sobie pomyślą..
Chłopak już ruszył nie zważając na to, że jego brat coś nadal mówił. On zawsze gadał i gadał.
Wziął potrzebne rzeczy i w sekundę znalazł się na dole. Rozłożył na ziemi wielką mapę terenu całego miasta Beacon Hills. Wyciągnął nad nią naszyjnik, który należał do ich siostry.
- Esse locus ! - wypowiedzieli razem bracia - Faith Dowell - dodał Stiles.
Nic się nie działo. Nie rezygnowali i czekali na odpowiedni moment. Nagle naszyjnik zaczął wariować, wahał się w jedną i drugą stronę, po czym znacząco rozpoczął obroty w kształcie trójkąta. Popatrzyli na siebie z osłupieniem. Niespodziewanie biżuteria spadła na mapę, wskazała miejsce niedaleko domu.
- To las.. ona jest w lesie. - oświadczył Liam i złapał się za głowę.

***

                    Światło dzienne podświetlało panujący mrok w pustce, w której się znajdowała. Nie potrafiła otworzyć swoich oczu. Nie potrafiła zobaczyć, co się z nią dzieje. Po prostu nie chciała, ale gdy przypomniała sobie jeden cytat, który utkwił jej  w głowie musiała to zrobić. Brzmiał: "Trwaj tylko w słońcu, bo nic pięknego nie rośnie w ciemności". Może nie był za bardzo odpowiedni do stanu sytuacji, ale zdała się na odwagę. Podniosła ociężałe powieki; dodatkowo były przyklejone, co utrudniło jej wysiłek. Gwałtownie przedarła się przez klejącą pajęczynę i ujrzała blask porannego nieba. Tarzała się na miękkiej powierzchni, którą tworzyły stare liście i wilgotna gleba. Dziewczyna próbowała się podnieść - w tej chwili to było jej zadaniem. Zszokowała się byciem samym w lesie. Co ona tu robiła? Do tej pory nie wiedziała, ale miała zamiar się dowiedzieć jak najprędzej. Mozolnie wstała i otrząsała się z piachu. Ni stąd ni zowąd pojawiła się ta sama postać co na nią napadła; wilko-yeti.
Istota spokojnie stała w miejscu, Faith zachowała się jednakowo jak to COŚ. 18-latka przyglądnęła się nadnaturalnej postaci.
- O mój Boże, to wilkołak.. - szepnęła do siebie.
Nieoczekiwanie osobnik zmienił się w człowieka. Tak, normalnego człowieka. Nastolatka lekko przestraszona odskoczyła do tyłu.
- Tak, jestem wilkołakiem, czarownico. - wyznał mężczyzna z czarnymi włosami i bursztynowymi oczami.
- Skąd wiesz, że jestem czarownicą?! - wykrzyknęła ze złością.
- Każdy nadprzyrodzony wyczuwa moc kogoś innego, wczoraj wyczułem twoją i dlatego tu jesteś. - wyjaśnił.
- Ale po co? - Faith zapytała trochę łagodniej niż wcześniej. Stale panikowała, ale tym razem się powstrzymała.
- Jesteś mi do czegoś potrzebna. - przyznał się, po czym zabrał ją na ręce.

***

- Scott! Wstawaj!
Matka musiała obudzić syna, aby nie spóźnił się do szkoły. Pierwszy dzień; nie pozwoliłaby na to, aby nie poszedł. W domu McCall'ów panowała wesoła atmosfera. Melissa rozpoczęła domowe porządki. Zdążyła przedtem upiec ciasta, placki i ciastka; jedno było na specjalną okazję. Kobieta była w dobrym humorze, ponieważ nie musiała iść do pracy z powodu urlopu. Jej praca nie należała do przyjemnych. Była pielęgniarką w miejskim szpitalu. Pomagała ludziom, nieustannie ją potrzebowali. Czasami nie wracała na wieczór, bo miała niesamowicie mnóstwo roboty. Wciąż przybywały osoby chore, osoby po wypadkach, a także osoby z odmiennymi okolicznościami, dlaczego trafili w te miejsce. Po rozwodzie z ojcem Scotta jej sprawa finansowa się pogorszyła. Nie dostawała masę pieniędzy, nie dostawała wystarczająco, aby uszczęśliwić własne dziecko. Za każdym razem starała się o podwyżkę lub nadgodziny, które zostaną jej nagrodzone. Zresztą nie miała już siły do swojego szefa.
           Syn był gotowy do wyjścia. Melissa poprosiła go o jedną rzecz:
- Scott, zanieś ten placek z jabłkami naszemu nowemu sąsiadowi, dobrze?
- Mamo, muszę jeszcze pójść do Kiry, czy chcesz, żebym się spóźnił? - westchnął nastolatek.
- No dobrze, ja zaniosę. Idź już. - stwierdziła matka, która wyszła z domu zaraz po swoim synie.
Zamknęła drzwi z zewnątrz. Wiatr powiewał jej długą rozkloszowaną spódnicę. Miała styl. Znała się co nieco, jak być ubranym w tych dzisiejszych czasach tak, aby rozglądali się za nią.
Poszła chodnikiem w lewą stronę, parę kroków i była na miejscu. Nie miała pojęcia kto stanie w progu drzwi, ale zaryzykowała i zapukała w drewno. Odczekała chwilę do momentu, gdy wejście do domu otworzyło się. Przed nią stał mężczyzna w okolicach jej wieku.
- Tak? - zapytał pan w uniformie szeryfa, który miał zamiar wychodzić w tym samym czasie.
- Ja.. w odwiedzinach. Upiekłam placek dla nowego sąsiada. To nasz zwyczaj. - wytłumaczyła speszona kobieta.
- Aaa.. Więc zapraszam do środka! - zaproponował ze względu na kulturę.
Rozglądając się na boki weszła do domu kierując się jego sugestią. Była pod wrażeniem urządzenia domu. Coś niesamowitego.
- Może się poznajmy? Linden Dowell. - podał dłoń kobiecie, po czym ucisnęli je nawzajem. 
- Melissa McCall - odpowiedziała z uśmiechem - Może opowiesz mi trochę o sobie? - podsunęła myśl. Dobry początek rozmowy, zawsze krępowała się przy nowych ludziach.
- Z chęcią. - wykrztusił ze siebie. Od pierwszego wejrzenia zauroczył się damą i nie żałował, że weszła do jego własnego kąta. Mógł z nią rozmawiać nawet i wieczność.

***

                    Chłopcy byli na miejscu. Dokładnie w tym miejscu, gdzie powinna znajdować się Faith. Wołali i szukali dziewczyny od paru minut. Na nic.
- Myślę, że wróciła wczoraj późno w nocy i wstała przed tobą.. - wycedził zażenowany Liam.
- Nie, jestem pewien, że.. Ach! To powiedz mi, co robiłaby w lesie? - nie wiedzieć, co myśleć wypowiedział z niepewnością Stiles.
- Nie wiem jak ty, ale ja idę na akademię. Zaczyna się za niedługo. - oświadczył młodszy brat, po czym zawrócił i ruszył przed siebie w kierunku północy.
- Zaczekaj! Idę z tobą! - krzyknął z pośpiechem.
Stiles nieustannie był niezdecydowany. Dysponował swoimi zaletami i wadami. Jedną z pozytywów należała pomysłowość. Umiał wymyślić skuteczny plan, którym mogli kierować się inni razem z nim. Miał swoje idee. Jednak w szkole nie radził sobie najlepiej z nauką, choć mądrość to jego drugi plus. Posiadał także negatywy, nie były jakieś najgorsze, ale przeszkadzały większości. Jednym minusem była i jest nadal - dociekliwość. Zawsze mieszał się w sprawy ojca. Ogromnie ciekawiły go problemy związane z jego pracą. Lubił mu pomagać, żeby za bardzo się nie przemęczał. A tak po za tym Stiles był sarkastyczny, zabawny i szczery do bólu. Co o nim więcej opowiadać? Po prostu każdy go lubił, nie tylko z uwagi na charakter, lecz też na wygląd. Miał włosy identyczne jak jego brat, może troszkę inaczej ułożone, ale tą rzeczą przypominali siebie. Piękne miodowe oczy, mały nos i szerokie usta przyciągały dziewczyny również chłopców, ale nie miał wielkiego powodzenia w poprzedniej szkole. Mężczyźni z rodziny Dowell'ów rodzili się z tym czymś, z czym stawali się dojrzali i przystojni. Siostra nie wstydziła się za ich urodę, wręcz przeciwnie. Cieszyła się, że posiadała takich braci. Wracając do akcji. Liam i Stiles doszli do miejsca, w którym od jutra mieli rozpocząć rok szkolny. Trwały przygotowania do rozpoczęcia akademii tuż przed budynkiem. Uczniowie wchodzili i wychodzili z sali gimnastycznej, która była oddzielona od szkoły. Najwyraźniej całe "przedstawienie" miało odbyć się się właśnie w hali. Starszy brat wahał się, gdzie iść i zapytał przechodzącego koło nich chłopaka podajże z tego samego rocznika.
- Wiesz może, gdzie mamy iść?
- Nowi? Chodźcie zaprowadzę was. - zasugerował uczeń - Jestem Scott. - dodał szybko z lekkim uśmieszkiem na twarzy.
Razem podążyli za nastolatkiem. Wydawał się dość miły. Pewnie nikt inny nie pomógłby braciom zaprowadzić na akademię. Gdy byli już w środku rozsiadli się na ławkach.
- Próba mikrofonu. Raz. Dwa. Raz. Dwa.. - usłyszeli wszyscy sprowadzeni głos pewnego faceta, który okazał się dyrektorem - Witam moi mili! Jak wiecie rozpoczynamy nowy rok szkolny. Mam nadzieję, że będzie lepszy niż poprzedni. - kontynuował - Wiadomość dla 3-klasistów! Czekają na Was testy, które zależą od życia. Dzięki nim wybierzecie swoją drogę, czym będziecie się zajmować w przyszłości. Teraz wiadomość dla nowych wychowanków! Więcej informacji dowiecie się w sekretariacie, a swój plan otrzymacie od Pani Shorts. To chyba na tyle. Zapraszam na krótkie przedstawienie przygotowane przez nauczycieli i chór D'accordo! 
               Nagle mężczyzna zniknął za kurtyną; nie kryła całości sceny, ale wystrój nie był najgorszy. Połowa widowiska wyszła z sali; żaden normalny nie zostałby na głupim licealnym spektaklu. Chłopcy także się zbuntowali i wtopili się w tłum wychodzących osób.

***

- Jesteśmy na miejscu. - oświadczył czarnowłosy.
- A teraz mnie puść. - mruknęła Faith, która była skrępowana faktem, iż na rękach niesie ją obcy chłopak w dodatku w lesie.
- Dobra księżniczko. - zakpił sobie puszczając ją wolno.
- Więc powiesz mi o co chodzi? - zapytała zdezorientowana.
- Jesteś czarodziejką.. - zaśmiał się - i jesteś tu dlatego..
- To nie było śmieszne, ale kontynuuj. - przerwała mu.
- Jak mówiłem, możesz mi pomóc. Chciałbym, żebyś przez jakiś czas podjęła współpracy.. Musisz rozwiązać ze mną pewną zagadkę. - wykrztusił to, co miał na myśli; niezupełnie wszystko.
- Nie ma mowy. - powiedziała krótko i zwięźle.
- Wynagrodzę cię, jeśli tylko pomożesz.
- Co niby dostanę? - spytała. Bardziej ciekawił ją tajemniczy gość.
- To niespodzianka. - mruknął. Tak naprawdę nie był w posiadaniu czegoś, co mogłoby ją zadowolić.
- A mogę dowiedzieć się, jak masz na imię? - zaciekawiona Faith zadawała, co raz więcej pytań.
- Derek. Derek Hale.
- Ojej, słodkie. Wiesz co? Jednak się zgadzam. - przyznała nastolatka z chichotem.
- Naprawdę? Więc zawrzyjmy układ.
- Jaki znowu układ?! - zdziwiła się. Do końca nie miała pojęcia o co mu biega z "układem". Nadszedł moment, w którym musiała rozważyć poważną decyzję. Jaką? Znowu nie wiedziała, ale miała zamiar się dowiedzieć. Jak? Jak najszybciej.

_ _ _ _ _ _

I jak? Mam nadzieję, że spodoba Wam się mój rozdział. Nie jest długi, ale tylko tyle napisałem w ciągu 2 dni:( Myślę, że jest sto razy lepszy od nudnego prologu. Nie było dużo akcji, ale dowiedzieliście się więcej o głównych bohaterach i poznaliście nowe postacie. Jak myślicie, o jaki układ chodzi Derekowi? Faith i tak musi się zgodzić. Prosiliście o wątek szeryfa i Melissy, więc proszę.Jeśli czytacie to błagam zostawcie nawet mały komentarz. To bardzo motywuje!:)

PS. Nie zapomnijcie dziś o nowym odcinku TW

~ Jasper B ~